O książce: 2012 / Po raz pierwszy natknąłem się na to nazwisko czytając wspomnienia Siergieja Wołkonskiego (byłego dyrektora teatry cesarskie) o latach rewolucyjnych: „Opowiedzieli mi jeden przypadek. Niejaki Wilenkin został w Moskwie skazany na śmierć. W tym czasie kręcili w Parku Pietrowskim. Kiedy go osadzono, ten, który zlecił egzekucję, nagle rozpoznał w nim swojego byłego towarzysza. Podchodzi do niego, żeby się pożegnać i mówi: „Ty, Sasza, przebacz im, jeśli cię od razu nie zabiją: dzisiaj strzelają do ciebie po raz pierwszy”. nie od razu pada: u mnie też dzisiaj jest pierwszy raz.” Gdy już strzelają… „Wiele jest to warte, gdy przed plutonem egzekucyjnym nie traci się humoru, pomyślałem wtedy i pewnie bym to zrobił. zapomniałem mało rzucającego się w oczy nazwiska, o ile przypadkiem nie natknąłem się na nie wkrótce ponownie we wspomnieniach huzara Włodzimierza Littauera. Z miłością pisze o żołnierzu swego pułku, Wilenkinie, „romantyście i poecie”, który pisał zabawne wiersze i wyróżniał się niesamowitą odwagą - otrzymał siedem z ośmiu możliwych nagród, a ósmej kilkakrotnie odmawiał, aby nie wyróżniać się za bardzo.